Radiohead: 22 Kasım 2025 Londra Konseri
- Thanks For The Memories
- 29 Kas
- 2 dakikada okunur
Melankolinin etrafımızı sardığı lise yıllarında, kendimizi arayış içinde bulduğumuz üniversite döneminde ve hayatın kendini hissettirdiği anlarda, herkesin arka planında mutlaka bir Radiohead şarkısı çalmıştır. Yedi yıl aradan sonra gelen turne haberiyle heyecanlanan bizler için, sonunda Radiohead’i canlı görmek ise uzun zamandır beklediğimiz o anın gerçek olması demekti. Ben de 22 Kasım günü Londra O2’da onları canlı izleme şansına sahip oldum.
Daha alana girmeden, çevredeki tüm mekânlarda Radiohead şarkıları çalmaya başlamıştı bile ve herkesin aynı heyecanı paylaştığını görmek çok hoştu. Konser alanına girdiğimizde ise alışılmışın dışında bir sahne karşıladı bizi. Klasik dikdörtgen bir sahnenin yerine salonun ortasına kurulmuş dev bir yuvarlak platform vardı; bu sayede grup üyeleri her açıdan rahatça izlenebiliyordu. Yuvarlak sahnenin etrafındaki dev ekranlar inip kalkıyor, görüntüler sahnenin içinden yükseliyormuş gibi bir atmosfer yaratıyordu. Bazı şarkılarda grup üyeleri sahnede yer değiştiriyor, gitar bir anda başka bir açıdan çalınıyor, Thom Yorke’un sesi salonun farklı bir köşesine yayılıyordu. Tüm bu hareketlilik, konseri adeta nefes alan, sürekli değişen bir deneyime dönüştürüyordu.
Her dönemden parçaları içeren setlist, konser boyunca hem eski hem de yeni favorilerimizi canlı dinleme şansı sundu. Konsere güçlü bir başlangıç yapan “2+2=5”i “Airbag” takip etti. Canlı dinlemeyi en çok istediğim şarkılardan biri olan “Jigsaw Falling Into Place”da hep bir ağızdan “The beat goes ’round and ’round” nakaratını söylemek inanılmazdı. Favori şarkılarımdan “All I Need”e sıra geldiğinde salonun hissi bir anda yumuşayıp derinleşti. “Nude” ve “Reckoner”ın yarattığı zarif ve melankolik atmosferin ardından, Jonny Greenwood’un saçlarını savura savura çaldığı melodik gitar dokunuşlarıyla “The Bends” sahneye enerjiyi geri kazandırdı.
Bir diğer favori şarkım “Separator”ı canlı dinlemek tam bir deneyimdi. Ritmik ve hareketli yapısı, Philip Selway’in enerjik davulları ve Thom Yorke’un vokalleri; sahnedeki ışıklar ve grubun enerjisiyle birleşince salon adeta bir bütün hâline gelmişti. “Pyramid Song”, “You and Whose Army?” ve “Sit Down. Stand Up”ı takiben “Myxomatosis”in davul ve gitarlarıyla salonun coşkusu iyice yükseldi. Hemen ardından huzurlu tınısıyla gelen “No Surprises” bir marş gibi söylendi.
Güçlü davullarıyla “Optimistic”in ardından “Bodysnatchers”ı dinlemek, grubun canlı performansta hâlâ ne kadar güçlü olduğunu gösterdi. Hipnotik gitar melodisiyle başlayan “Street Spirit (Fade Out)”un ardından gelen “Let Down”da herkesin aynı duyguyla şarkıyı söylediğini görmek çok güzeldi. Dinlemekten keyif aldığım “Weird Fishes/Arpeggi”, dalga dalga yükselen ritmiyle tüm salonu tek bir akışa kaptırmış gibi hissettirdi. Radiohead’in ikonik şarkılarından biri olan “Idioteque”, ışıklar ve sahne görselleriyle birleşince etkileyici bir performans hâline geldi. Sonlara doğru gelirken “Paranoid Android”i canlı duymak muhteşemdi. “Everything In Its Right Place” ise konseri tam da olması gerektiği gibi sonlandırdı. Thom Yorke, şarkı bittiğinde sanki meditasyondan çıkmış gibi sahneden “namaste” yaparak veda etti; konserin ruhuna yakışan bir andı.
Radiohead’in yalnızca müzik yapmadığını, bir evren yarattığını hissettiğim bir konserdi. Salondan çıkarken herkesin yüzündeki aynı ifadeyi görmek, bu gecenin hafızalarımızdan uzun süre silinmeyeceğinin en net kanıtıydı. Mutlaka izlenmesi gerekenler listeme bir tik daha atmış olmanın verdiği mutlulukla salondan ayrıldım.
Hazal Yıldız Önal
Yorumlar